La lengua l'è un instrument de comunicazion màgic. L'è màgic perchè l'è un po' come una pozion d'una stria, no? Ti ta ciàpet una pignata, ta ghe mètet dènter un quai ingredients, ta mès·cet un po' e boom, la magia: la parola.
E la magia la gh'è anca dop, quan che ta mètet insema pu parole diferente per formar una fras, a vœlte insí melodiosa che anca sol a dir-la la pròvoca emozion. E che dir de la parola scrita? Una magia anca dóbia, segond mi, perchè dixome'l, veder un test scrivud l'è sèmper un'emozion. Vardar come le parole le se uníssen sul foi de carta, come le crean un'imagen indel co de chi ch'al lej... la lengua l'è propi una magia. Ma quala è-la la part pu màgica de quella magia chí?
Per mi l'è la "personalizazion" che ognidun al pœl dar-ga. Ogni persona, d'ogni paés, d'ogni rejon, d'ogni stat, al parla una lengua che l'è sí una sola, ma la la parla induna manera completament "originala". E questa l'è la vera magia. Mi adèss sont adré a scríver indun standard tut "mè", ma sont adré a scríver ind una lengua che l'è comuna per 5 milion de persone... e quest l'è màgic.
Vólter ch'en pensii a propòsit? Speiti el vost parer.
Nessun commento:
Posta un commento